Elimde kocaman ancak zarif bir çaydanlık ve ben. Geziyoruz birlikte duygu demlemelerinde seyrüsefer… Seferlerin bazılarında çaydanlığıma çerçöplü çaylar koymak durumunda kalıyorum. Bazılarında yeni toplanmış, taptaze çaylar koyuyorum. Ancak her seferde çayımı duygu çaydanlığımda kendimce demlemeye çalışıyorum.
Eh çay demlemek kolay değil, hızlı ateşte pişirsek kokusu bir tuhaf oluyor, yavaş ateşte pişirirsek insanın ağzında acı tat bırakıyor.
Yani duygularımı demlemek için orta ateşte bir süreç gerekiyor. Süreç ve çaylarım bilmeden ya da bilerek beni hayata demliyor…
Demlenen çay her halükarda duygu çaydanlığımdan her daim akıyor. Kimi zaman taptaze sıcacık, iyi demlenmiş duygular akıyor. Kimi zaman çerçöplü, iyi demlenmemiş duygular akıyor. Akması beni demli hayatımla başa çıkmamı sağlıyor…
Çaylar, demlenmeler, akmalar ve BEN her seferinde farklı demlenmeyi öğreniyor ve değişiyor benim bu seyrüsefer.
